The Life of Chuck opent met de derde akte: de laatste maanden van de wereld. De voortekenen waren er al: zinkgaten, uitval van het internet, massale evacuaties uit Californië en een vulkaan die spontaan in Duitsland ontstaat. In Duitsland! Hebben we al dat leed aan onszelf te danken? Dat is niet helemaal duidelijk. Iemand oppert dat de aarde langzamer is gaan draaien. Een bizarre theorie, zeker gezien de snelheid waarmee alles zich ontvouwt. Maar de waarheid in The Life of Chuck is nog veel vreemder.
Die waarheid begint de oplettende kijker voor aanvang van de middelste akte al wel wat te dagen. Kleine onvolkomenheden worden daardoor langzaam in perspectief geplaatst. Waarom ogen sommige scènes zo klinisch en leeg? Waar blijft de chaos, nu de apocalyps nadert? En hoezo verschijnen er ter land, ter zee en in de lucht 'reclames' voor de nobody Charles (Chuck) Krantz? "39 Great Years! Thanks, Chuck!"
Even lijken we te maken te hebben met een Truman Show-achtig scenario, maar The Life of Chuck heeft qua onthulling en structuur meer weg van een andere film, waarvan de naam hier onbenoemd blijft. Beter lees je ook geen andere recensies dan deze, want de meeste hebben er een handje van de twist te verklappen. Het idee achter het script - gebaseerd op een novelle van Stephen King uit 2020 - is niet helemaal origineel, maar de uitwerking is vermakelijk en soms lekker melodramatisch. Vooral wanneer we teruggaan in de tijd en daadwerkelijk het leven van Chuck te zien krijgen.
Chuck is een saaie accountant, maar wel met een opvallend talent. Dat talent komt tot uiting in een aantal gevoelige en nostalgische scènes die vaak bruisen van de energie. Dit zijn de mooiste momenten uit The Life of Chuck. Tom Hiddleston zet zijn beste beentje voor en ook de rest van de cast is goed op dreef. Speciale vermelding verdient de nog altijd sprankelende Mia Sara, die voor deze film uit haar acteerpensioen kwam, en Mark Hamill als haar echtgenoot is ook niet te versmaden.
Nick Offerman spreekt de voice-over in zoals alleen hij dat kan. De verteller voegt een extra laag humor toe aan het getoonde en geeft waar nodig wat uitleg. The Life of Chuck stemt op een creatieve manier (dat kun je wel aan bronschrijver Stephen King overlaten) tot nadenken over existentiële, duistere vraagstukken, maar wil ons gemoed nooit al te lang belasten. Lichtvoetigheid en optimisme zijn de uiteindelijke boodschap.
Even zet regisseur Mike Flanagan, die we vooral kennen van horrorproducties, de kijker op het verkeerde been, maar deze film is meer dan wat hij op het eerste gezicht lijkt. Carl Sagans 'kosmische kalender' speelt een belangrijke rol in het verhaal om aan te geven hoe nietig de mens is, vooral in het licht van de aanstaande ondergang. Maar uiteindelijk blijkt The Life of Chuck geen film over het einde van de mensheid te zijn, maar over iets veel intiemers. Bedankt, Chuck!
