Een gemiddeld menselijk lichaam, er even vanuit gaande dat alles er nog op en aan zit, is opgebouwd uit zo'n zevenendertigbiljoen cellen. Dat is een getal met maar liefst twaalf nullen. Al deze cellen hebben specifieke functies en zorgen ervoor dat je zo goed mogelijk functioneert. Van belangrijke invloed op al deze processen zijn de cellen die in onze bloedbanen circuleren en zorgen voor de toevoer van zuurstof, het aanvallen van indringers en het genezen van wonden.
Om dit biologielesje af te sluiten: in het rode beenmerg krijgen onze stamcellen hun uiteindelijke functie, variërend van rode en bloedcellen tot bloedplaatjes. Deze bloedcellen staan centraal in het licht komische Japanse actiedrama [i]Cells at Work![/i,] dat ondanks de uiterst creatieve invulling een hoog School TV-gehalte heeft, of wat het Japanse equivalent daarvan ook mag zijn.
Het complexe menselijke lichaam en de functies en processen die hierin plaatsvinden zijn een dankbaar onderwerp voor filmmakers. Bekend, evidente voorbeelden zijn natuurlijk de twee Inside Out-titels van Disney/Pixar, over de invloed van onze gevoelens en emoties op ons dagelijkse leven. Waar het voornamelijk fysieke functies betreft dan is Osmosis Jones een bekend voorbeeld. In deze mix van live-action en animatie draaide het ook al om bloedcellen met een missie.
Cells at Work!, gebaseerd op de gelijknamige manga- en animereeks, kan nog het beste beschreven worden als een mix van deze Hollywoodtitels. De film wordt nu al gretig vertoond aan Japanse schoolklassen, maar is een ongelukkige samensmelting van educatie, drama en actie. De werking van het menselijke bloedstelsel wordt uitvoerig uit de doeken gedaan, maar naarmate de thematiek serieuzer wordt begint het steeds meer te duizelen.
Centraal staan een onzekere rode bloedcel die haar ware roeping nog moet vinden en een heldhaftige witte bloedcel die vol bravoure de strijd met indringers en andere stoorzenders te lijf gaat. De cellen en hun strijd beklijven moeizaam door de chaotische verhaaluitwerking en vlakke karakterinvulling. Dit alles wordt afgezet tegen het verhaal van Niko, een middelbare scholier die haar eerste vriendje krijgt, worstelt met een vader die slecht voor zichzelf zorgt en het medische noodlot dat haar treft; een element dat de schrijvers aan de manga- en animeverhalen toevoegden.
Stel je overigens niet te veel voor van de visuele uitwerking van dit absurdistische en op momenten hoogst surrealistische allegaartje. De bloedcellen worden gewoon door menselijke acteurs vertolkt met een rode Super Mario-muts of een wit geschminkt gezicht. Filmmaker Hideki Takeuchi heeft de digitale trukendoos vooral van stal gehaald om de sprookjesachtige West-Europees aandoende setting van het menselijk lichaam vorm te geven, maar schoot ook scènes in een themapark in Wakayama.
De kijker krijgt behoorlijk wat informatie te verstouwen, vooral wanneer Niko ziek wordt en de bloedcellen niet alleen te maken krijgen met indringers, maar ook met medestanders en medische behandelingen. De originaliteit spat er weliswaar vanaf, maar Takeuchi overprikkelt zijn publiek met ontelbaar veel invalshoeken, subthema's en fysieke confrontaties. Dat levert een onoverzichtelijke en op momenten onnavolgbare mix van genres op. De waarschuwing die uitgaat van de fysieke toestand van Niko's vader zorgt voor een tenenkrommend moralistisch toontje.
Zelfs tijdens de aftiteling volgen nog veel biologische weetjes. Cells at Work! loopt over van de charme en goede bedoelingen maar is het toepasselijke schoolvoorbeeld van het gegeven dat overdaad schaadt.
Cells at Work! is te zien bij Netflix.
