in Recensies
Update:
Wie het derde seizoen van The White Lotus heeft gezien, kent het fenomeen: een Thaise full moon party. Zo heftig als in die serie gaat het er in werkelijkheid niet aan toe, maar in Full Moon loopt het strandfeest ook flink uit de hand. Geen gelikte Amerikaanse productie dit keer, maar een film van eigen bodem. Het is goed dat we eindelijk weer eens een geslaagde Nederlandse genretitel mogen noteren.
Nederlandse genrefilms verschijnen de laatste jaren wel vaker, maar meestal falen ze. Soms zijn ze zelfs pijnlijk gênant (hè, Game On). Maar van fouten moeten we leren: vermijd het klakkeloos kopiëren van scènes uit andere films, durf risico te nemen, wees origineel en laat winstbejag niet de enige drijfveer zijn. Dat laatste lijkt gelukkig niet van toepassing op Full Moon. Er zit duidelijk passie in.
Milan staat op het punt vader te worden. Zijn drie beste vrienden vinden dat er daarom nog één keer flink gefeest moet worden. Omdat Damian al in Thailand woont, reizen ze hem achterna. Hij neemt ze mee ze naar een afgelegen resort waar full moon party's plaatsvinden. De volgende ochtend blijkt de dochter van de eigenaar vermist en voor het laatst met Milan gezien te zijn. Terwijl het mysterie zich ontvouwt, komen oude spanningen naar boven.
Het thema is in principe sterk: je denkt je vrienden door en door te kennen, maar je kunt toch hun ware aard niet inschatten. De uitwerking is helaas halfslachtig en rechtvaardigt de uiteindelijke conclusie niet. De opening geeft bovendien al een groot deel van de spanning weg.
De film opent met een flashforward, waarin een toegetakelde Milan een Thais winkeltje binnenstrompelt. De scène wekt nieuwsgierigheid op: wat is er in godsnaam gebeurd? Toch ondermijnt dit het gevoel van dreiging, omdat je weet dat Milan het hoe dan ook overleeft, hoe nijpend de situatie ook wordt.
Het eerste half uur is aan de gehaaste kant. De makers kiezen ervoor om weinig uit te leggen en voor te kauwen. Dat is op zich te prijzen, maar een gebrek aan essentiële informatie kan ook vervreemden. Mocht het helpen: de vakantie blijkt niet gepland, de vrienden laten de organisatie over aan Damian, de vreemdeling die ze vraagt het resort te verlaten blijkt de eigenaar, en die dubieuze Thaise mannen met geweren jagen op het varken om tijdens het feest te roosteren.
Het feest had wel iets prominenter en krachtiger in beeld gebracht mogen worden. Het is ineens voorbij en daarna draait het vooral om de nasleep. Gelukkig is het acteerwerk solide. Nederlandse acteurs lijken eindelijk te beseffen dat subtieler spel beter werkt op camera dan theatrale expressie. Kay Greidanus' baseerde zijn personage op een controversiële YouTube-ster en die keuze pakt goed uit.
Thailand is prachtig in beeld gebracht. De film wekt nog meer dan The White Lotus de behoefte op om naar het land af te reizen, ondanks de visuele dreiging van verdwalen in de wildernis. Voor Nederlandse begrippen zit het op technisch vlak allemaal behoorlijk degelijk in elkaar.
Uiteindelijk volgt de onverwachte climax. Toch sluit die verrassende afronding geforceerd aan bij het matig uitgewerkt thema. Veel voldoening geeft hij ook niet. Full Moon weet emotioneel te raken, maar die betrokkenheid geeft ook een wrange nasmaak. Voor wie heb je eigenlijk zitten juichen en was het dat waard?
Toch is de film het bekijken waard. Hij is vermakelijk en bewijst dat Nederlandse genrefilms bestaansrecht hebben. Hopelijk spoort het Nederlandse producenten aan om vaker dit soort risico's te nemen. Het komt de kwaliteit ongetwijfeld ten goede. Voor Nederlandse romkoms is het mogelijk te laat, daar zit allang geen liefde meer in, maar er staan nog genoeg filmmakers te trappelen om andere genreverhalen met passie en hartstocht te vertellen.
